Lale Mevsimi: İstanbul Emirgan

İlkbaharı İstanbul'da karşılamak ister misiniz? Nisan ayının gelmesiyle İstanbul'da laleler açmaya başladı. Her yıl Nisan ayında Emirgan Korusu başta olmak üzere Ayasofya ve Sultanahmet Cami, Gülhane Parkı gibi yerler rengarenk lalelerle süslenmiş oluyor. Lalelerin yaklaşık 1 aylık ömrü var ve Mayıs ayının ortalarında artık pek lale kalmıyor. Lale ekimi ise sonbaharda Eylül ve Aralık ayları arasında yapılıyor. Lale kışın uzun bir süre soğan halinde kaldıktan sonra Mart-Nisan ayında çiçeklenmeye başlıyor. Aslında sadece bahar aylarında gördüğümüz lalelerin neredeyse tüm yıl boyunca süren bir yolculuğu var. Şimdi sizi Emirgan Korusuna yaptığımız yolculukta renklerine hayran olduğumuz lalelerle baş başa bırakalım. Bu geziye çıkmadan önce İskender Pala’nın Katre-i Matem kitabını okumanız İstanbul ve lalelere bakışınızı güçlendirecektir.

Beyaz Köşke çıkarken...

Yapay göletler...

Güneşlenen kaplumbağalar...

Su perdeleri...

Sarı Köşk...

Yapay gölet ve şelaleler...

Tarihi eserler...

Ve boğaz manzarası...

Ümit Yaşar Oğuzcan'ın İstanbul Yoktu Sen Olmasaydın şiiri ile yazımızı bitirelim:

Ben nice İstanbul’lular gördüm sana gelinceye kadar

Kirli paçavralara benzerdi insanları

Dostluktan, vefadan yoksun.

Bölünmüş, dağılmış, parçalanmış

Ve her biri kendi ağırlığıyla ezilmiş,  yorgun.

Yüzümde dolaşan birer iğrenç böcekti gözleri

Bir tutsam

Yapışır kalırdı ellerime en çirkin yerleri

Evlerinde bulduğum yalnızlık

Sokaklarında bulduğum upuzun bir kahırdı.

Günler boyunca

Bir başka karanlık gelirdi

Karanlığın biri kaybolunca

Güneşler doğardı görmezdim.

Bir ses durmadan ölüme çağırırdı beni

Bilmezdim bu şehirde senin yaşadığını.

Bilmezdim...

Zindandı bütün meyhaneler

Duvarlar karaydı

Köhne bir Bizans eskisiydi İstanbul sensiz.

Semt semt bir ağır yorgunluktu

Sürekli bir aldanıştı sokak sokak

Benden en uzak sevgilerde yaşadım yıllarca

O büyük yalanlarda yaşadım.

Senden habersiz  bir ölü gibi

Senden uzak zamanlarda yaşadım.

Mabetler yıkıldı içimde

Umutlar hayaller yıkıldı

Bir gün bütün İstanbul yıkıldı.

Sokaklar kaydı ayaklarımın altında

Gün oldu kalabalık meydanlarında inançlarım yıkıldı

Gün oldu

Gözlerime çiviler çakıldı merhametsiz.

Toz toz oldum, duman duman oldum

Aldığını geri vermedi yıllar

Yitirdim kendimi bu rezil şehirde

Seni buluncaya kadar.

Eskiden bir lale hatırlardım

Yada mavi mavi bir deniz İstanbul denince

Serin rüzgarlar okşardı saçlarımı

Rıhtımlar balık balık kokardı.

Ne zaman

Yumsam gözlerimi bir gemi kalkardı.

Vapur düdükleri durmadan öterdi.

Eskiden bir İstanbul vardı bilmediğim

Bana yeterdi.

Sonra kaç yıl yaralı bir hayvan gibi

Gezdim sokaklarında

Sonra kaç yıl bir sevgi aradım

İstanbul’u aradım.

Belki de seni aradım bilmeden

Ayaklarımın dibinde denizler can çekişti

Şehirler parçalandı

Bir çağ öldü gözlerimin önünde

Benim en güzel çağım öldü.

Bizi topraktan yarattılar

Gel gör ki...

Bu şehirde

Benim toprağım öldü.

Seni aradım bu şehirde yıllarca

Yana yakıla seni..

Sen kimdin, sen neredeydin kim bilir.

Hep böyle sensiz miydi bu şehir.

Bu şehir İstanbul muydu?

Öyleyse sensiz yaşanmazdı bu şehirde

Gemiler demir almazdı

Trenler işlemezdi

Sen olmasaydın

Bir ömür bitip

Yepyeni bir ömür başlamazdı içimde

Bahar gelmezdi

Ağaçlar çiçek açmazdı

Seni bulmasaydım

Ve ben yoktum

İstanbul yoktu

Sen olmasaydın.